Gerrit Zalm moet weg

Gerrit Zalm is een van de meest overschatte ministers van financiën van na de Tweede Wereldoorlog. Hij was minister in een economisch zonnige periode (eind jaren 90), maar wist toen nauwelijks grote winsten te boeken in de overheidsbegroting. Na zijn ministerschap werd hij in 2007 financieel topman bij de Dirk Scheringa Bank (DSB). Deze bank stond bekend om het verkopen van wurgcontracten aan argeloze consumenten. Zalm werkte daar, als medeverantwoordelijke bestuurder, aan mee. Eind 2008 verliet hij DSB alweer, om op verzoek van de toenmalige minister van financiën de net genationaliseerde ABN AMRO te gaan leiden. Het was net op tijd, want de DSB raakte in de pers in opspraak en ging in het najaar van 2009 failliet. Toen kwam alsnog de rol van Zalm bij DSB in de publiciteit. Het werd duidelijk dat Zalm onvoldoende had gedaan om de klanten van DSB te beschermen. Zalm bleek geen invloed op het beleid te hebben gehad, omdat hij voor eigenaar Scheringa alleen maar diende als schaamlap om zijn DSB betrouwbaar te doen lijken. Zalm moet dat geweten hebben, maar zijn ethisch kompas faalde, want hij bleef gewoon zitten.

Gezien zijn ernstig falen bij DSB had hij geen bestuursvoorzitter van ABN/AMRO mogen worden. Hij had het in ieder geval niet mogen blijven, maar indertijd hielden te veel mensen en instellingen hem de hand boven het hoofd. De Nederlandsche Bank (DNB) deed dat omdat ze eind 2008 de benoeming van Zalm bij ABN AMRO hadden goedgekeurd en het zou voor DNB grote reputatieschade betekenen als ze daar op terug hadden moeten komen. De jurist Michiel Scheltema onderzocht het handelen van Zalm bij DSB en vond hem “deskundig”, maar zweeg over zijn integriteit. De regering Balkenende IV idem dito.

Gerrit Zalm mocht blijven bij ABN AMRO. Hij heeft van ABN AMRO weer een winstgevende bank gemaakt, maar niet zo winstgevend dat de overheid de bank met winst zou kunnen verkopen. Volgens deskundigen zou de overheid bij verkoop van ABN AMRO een kleine 10 miljard euro verlies lijden. Niet iets om trots op te zijn. Bovendien blijkt Zalm alweer zijn ethisch kompas kwijt te zijn. Hij vindt het volkomen aanvaardbaar dat de top van de bank er 100.000 euro per jaar er bij krijgt, omdat “de gestelde doelen zijn gehaald.” Wij weten natuurlijk niet wat de gestelde doelen zijn, maar kennelijk niet om de belastingbetaler voor een miljardenverlies te behoeden. Kortom, Zalm zadelt de belastingbetaler op met een extra overheidsschuld van 10 miljard en geeft zijn collega’s er een ton bij. Het wordt tijd dat de belastingbetaler (als mede-eigenaar van de ABN AMRO) eist dat Gerrit Zalm zijn biezen pakt.

Verschenen op 3 april 2015